اگر حملات ناگهانی فشار گوش، سرگیجه، کاهش شنوایی و وزوز گوش دارید، ممکن است به بیماری منیر مبتلا باشید. این بیماری به افتخار پروسپر منیر، پزشک فرانسوی که این بیماری را کشف کرد، نامگذاری شده است. بیماری منیر در درجه اول بر اندام های شنوایی و تعادل، که در داخل گوش داخلی به هم متصل هستند، تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به بیماری منیر به احتمال زیاد مشکل فشار یا مایع بیش از حد در گوش داخلی خود دارند. . فشار ناشی از تجمع مایعات و آسیب به برخی از ساختارهای ظریف گوش داخلی می‌تواند باعث بروز علائم مختلفی شود که به‌طور ناگهانی و بدون هشدار ظاهر می‌شوند و می‌توانند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشند. بسیاری از افراد فقط علائم خفیف دارند، اما در برخی دیگر علائم آنقدر شدید است که ناتوان کننده هستند. کم شنوایی ایجاد می شود که می تواند پس از مدتی برطرف شود اما با گذشت زمان ممکن است درجاتی از کم شنوایی دائمی شود. علت بیماری منیر ناشناخته است و پزشکان هنوز دقیقاً نمی دانند چه چیزی باعث آن می شود. این بیماری به طور مساوی مردان و زنان درگیر می کند. اگرچه ممکن است در هر سنی رخ دهد، اما معمولاً بین 30 تا 50 سالگی شروع می شود. در بیشتر اوقات، تنها یک گوش تحت تأثیر قرار می گیرد. تنها حدود 15 درصد از افراد مبتلا به بیماری منیر شنوایی هر دو گوش خود را از دست می دهند.
علائم
علائم بیماری منیر از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است. برخی از بیماران مجموعه‌ای از حملات را برای چند هفته و پس از آن سال‌ها تسکین را تجربه می‌کنند و سایر بیماران به طور منظم علائم را برای سال‌ها تجربه می‌کنند. اما به طور کلی یک فرد مبتلا به بیماری منیر ممکن است یکی یا تمام علائم کلیدی زیر را تجربه کند:
- سرگیجه: سرگیجه، اغلب آنقدر شدید که به طور موقت ناتوان کننده است. ممکن است این حس وجود داشته باشد که اتاق در حال چرخش، پیچش یا تکان است. تعادل می تواند به شدت تحت تاثیر قرار گیرد. این احساس می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. پس از برطرف شدن سرگیجه، احساس عدم تعادل می تواند ساعت ها یا روزها باقی بماند.
- حالت تهوع و استفراغ در طول یک دوره سرگیجه
- احساس فشار یا پری در گوش آسیب دیده
- زنگ، وزوز یا صداهای دیگر در گوش آسیب دیده : این زنگ اغلب با صدای پایین است و ممکن است صداهای عادی را مخدوش کند.
- کم شنوایی: که ممکن است در هر گوش متفاوت باشد (کم شنوایی نامتقارن)
تشخیص
حملات مکرر وزوز گوش، کاهش شنوایی و سرگیجه از نشانه های قوی بیماری منیر هستند. با این حال، از آنجایی که همه این مسائل رایج هستند و می‌توانند با بیماری‌های دیگر مرتبط باشند، تشخیص منیر گاهی اوقات دشوار است. زیرا پزشک شما نمی تواند به طور مستقیم گوش داخلی را معاینه کند، بنابراین هیچ راه ساده ای برای تشخیص تجمع مایع وجود ندارد. معمولاً اگر علائم معمولی را تجربه کنید و سایر علل احتمالی علائم رد شده باشند، پزشک بیماری منیر را تشخیص می دهد. همچنین با گرفتن سابقه پزشکی، شامل اطلاعاتی در مورد مشکلات پزشکی گذشته یا فعلی و داروهایی که مصرف می کنید، ارزیابی می کند. هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص بیماری منیر وجود ندارد. با این حال، آزمایشات زیر می تواند به رد سایر شرایط کمک کند.
آزمایش هایی که ممکن است برای کمک به تشخیص استفاده شوند عبارتند از:
- تست شنوایی با شنوایی شناس برای تشخیص و اندازه گیری کم شنوایی.
- تست های الکترونیستاگموگرافی و الکتروکوکلوگرافی (ECOG) برای اندازه گیری سرگیجه و تعادل
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) که تصویری از گوش داخلی شما ارائه می دهد
اگر تشخیص نامشخص باقی بماند، ممکن است به یک متخصص گوش و حلق و بینی یا متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده شوید.
اگر تنها علامت اولیه شما سرگیجه است، ممکن است یک بیماری شایع به نام BPPV باشد.
درمان های پزشکی
از آنجایی که هیچ کس نمی داند چه چیزی باعث بیماری منیر می شود، هیچ راهی برای پیشگیری از آن وجود ندارد. همچنین هیچ درمانی برای بیماری منیر وجود ندارد و با گذشت زمان، درجاتی از کم شنوایی دائمی شایع است. هنگامی که این بیماری تشخیص داده شد، تا آخر عمر باقی می ماند. با این حال، علائم معمولا می آیند و از بین می روند و تنها برخی از افراد مبتلا به بیماری منیر دچار ناتوانی های دائمی می شوند. بنابر این بدترین علائم سرگیجه، حالت تهوع و استفراغ اغلب قابل کنترل است.
انواع مختلفی از داروها ممکن است برای کنترل علائم تجویز شوند از جمله:
- داروهای ضد سرگیجه، مانند مکلیزین یا بتاهیستین، برای تسکین یا پیشگیری از سرگیجه و سرگیجه
- داروهای ضد تهوع مانند پروکلروپرازین برای تسکین حالت تهوع و استفراغ
- دیورتیک ها، مانند هیدروکلروتیازید برای کاهش میزان مایعی که در گوش داخلی ایجاد می شود.
همچنین بسیاری از پزشکان توصیه می کنند برای کاهش دفعات یا شدت حملات از محرک های بالقوه منیر که اساساً باعث می شود فشار یا مایع گوش داخلی را افزایش دهد، پرهیز کنند. اما ممکن است اثر محرک ها برای همه متفاوت باشد بنابر این این تغییرات در سبک زندگی ارزش امتحان کردن را دارد و ممکن است کمک چشمگیری داشته باشد. برخی از این موارد شامل:
- اجتناب از مصرف کافئین، الکل، نمک،
- توجه به عوارض جانبی برخی داروها
- سیگار نکشیدن
در موارد شدید، پزشک ممکن است تزریق جنتامایسین را به گوش میانی توصیه کند. یکی از عوارض جانبی جنتامایسین (یک آنتی بیوتیک قوی داخل وریدی) آسیب به مکانیسم تعادل داخل گوش است. با از بین بردن انتخابی بخش تعادلی گوش، ممکن است وضعیت در واقع بهبود یابد. تزریق یک تا چندگانه ممکن است برای آسیب رساندن به گوش داخلی به اندازه کافی برای توقف دوره های سرگیجه ضروری باشد.
اگر علائم سرگیجه شدید یا مکرر باشد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند. روش‌های جراحی مختلفی در دسترس هستند که هر کدام مزایا و معایبی دارند. در برخی از انواع جراحی‌ها لازم است پزشک قسمت‌هایی از گوش داخلی را تخریب کند، که می‌تواند باعث کاهش شنوایی دائمی شود. ضروری است در انجام جراحی حتماً با پزشک خود در مورد خطرات و مزایای احتمالی صحبت کنید. روش های جراحی که ممکن است در موارد شدید توصیه شود عبارتند از:
نورکتومی انتخابی دهلیزی، که در آن عصب از گوش داخلی به مغز بریده می شود.
شانت اندولنفاتیک، که در آن یک سوراخ کوچک در گوش داخلی ایجاد می شود تا به پاکسازی مقداری از مایع انباشته شده کمک کند.
